ادیب

لیلی! ابرها امان نمی دهند

بی چشم ها آمده اند که ببارم بر همه ای اندامت در جزیره ها

جاری شوم با تو در چشم های قطب شمال

بگذار زبانت را در گلوی جزیره که آتش شوم در درون خدای که خواب است

تا نشکند وعده اش را با ما

اعلامیه جهانی حقوق بشر نیست نازنین! آیت الکرسی ست!

چقدر تاریک شده ام در زیبایی شب جزیره ها لیلی!

می بینمت در اوج نقاشی

جزیره ها شب بین اند

ریشه های رویشت گم شده اند در جزیره ها

چشم هایت را کشیده ام در جزیره با لب هایت که من شده بودم

خورشیدهای هیجان زده ای که از زمین من در جزیره شکفتند

نخستین بار جزیره شده بودم در آسمان

چقدر می کشید مرا در دو آتش

گاهگاهی لذت گزیدنش را می شنیدم که گرم بود

آه لیلی!

تا می توانی بکش که جزیره ها بی حجاب اند و شب

روز که شود جزیره ها نیز القاعده می شوند

جزیره ها دیگر گم شده ام در اشک های قطب شمال

مانده ام در خورشیدهای هیجان زده

و آتش های که زیبا می گزند

حال می دانم فلسفه ای ابراهیم های را که نمی سوزند در آتش

من در جزیره ها می سوختم

درخت هایم در برف های سرخ می سوختند

کاش آن تکه برف سرخ

امشب نیز بزند:

ترب ترب

دو آتش بالا و دو خورشید بالاتر

جزیره ها بسوزم باز

ترب ترب، ترب ترب........

(علی ادیب – ناروی)

16/01/2010